حدیث عطر

عطر

رسول اکرم صلى الله علیه وآله :
وَرَکْعَتَیْنِ بِسِواکٍ أَحَبُّ إِلَىاللّهِعَزَّوَجَلَمِنْسَبْعینَرَکْعَةًبِغَیْرِسِواکٍ؛ رسول اکرم صلىاللهعلیهوآله :
اَلطّیبُ یَشُدُّ الْقَلْبَ؛
بوى خوش قلب را تقویت مى کند.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله  :
إِنَّ خیارَ عِبادِ اللّهِ الْموفونَ الْمُطَیِّبونَ؛
بهترین بندگان خدا کسانى هستند که به وعده وفا کنند و بوى خوش بکار برند.

امام صادق علیهالسلام :
صَلاةُ مُتَطَیِّبٍ أَفْضَلُ مِنْ سَبْعینَ صَلاةً بِغَیْرِ طیبٍ؛
یک نماز با عطر بهتر از هفتاد نماز بدون عطر است.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله
ما طابَتْ رائِحَةُ عَبْدٍ إِلاّ زادَ عَقْلُهُ؛
هیچ کس خوشبو نگردید مگر اینکه بر عقلش افزوده شد.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله  :
ثَلاثٌ حَقٌّ عَلى کُلِّ مُسْلِمٍ: اَلْغُسْلُ یَوْمَ الْجُمُعَةِ وَالسِّواکُ وَ الطّیبُ؛
سه چیز است که بر هر مسلمانى لازم است: غسل جمعه، مسواک زدن و استعمال بوى خوش.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله :
خَمْسٌ مِنْ سُنَنِ الْمُرْسَلینَ: اَلْحَیاءُ وَالْحِلْمُ وَالْحِجامَةُ وَالسِّواکُ وَالتَّعَطُّرُ؛
پنج چیز از سنت پیغمبران است: حیا، حلم، حجامت، مسواک و عطرزدن.

امام کاظم علیه السلام :
لایَنْبَغى لِلرَّجُلِ أَنْ یَدَعَ الطّیبَ فى کُلِّ یَوْمٍ فَإنْ لَمْ یَقْدِرْ عَلَیْهِ فَیَوْمٌ وَیَوْمٌ لا، فَإِنْ لَمْ یَقْدِرْ فَفى کُلِّ جُمُعَةٍ وَلایَدَعْ؛
شایسته است که مرد هر روز از عطر استفاده کند، اگر هر روز نتوانست، یک روز در میان عطر زند و چنانچه این هم مقدورش نبود جمعه ها را ترک نکند.
 
امام صادق علیه السلام :
جاءَتِ امْرَأَةٌ إِلى رَسولِ اللّهِ صلىاللهعلیهوآله فَقالَتْ: یا رَسولَ اللّهِ ما حَقُّ الزَّوْجِ عَلَى الْمَرْأَةِ؟ قالَ: ... وَعَلَیْها أَن تَطَیَّبَ بِأَطْیَبِ طیبِها؛
زنى نزد پیامبر صلى الله علیه وآله آمد و عرض کرد: یا رسول اللّه، حق مرد بر زن چیست؟ حضرت فرمودند:... و اینکه خود را براى او بیاراید و با بهترین عطرها خوشبو کند.

امام باقر علیه السلام :
ـ فى أَحْکامِ النِّساءِ ـ لایَجوزُ لَها أَنْ تَتَطَیَّبَ إِذا خَرَجَتْ مِنْ بَیْتِها؛
جایز نیست زن با بوى خوش از خانه بیرون برود.

1. بحارالأنوار 66/291/3	2. کافى 6/510/6	3. نهج الفصاحه ح850	4. کافى 6/511/7	5. مستدرکالوسائل 1/418/1044
6. نهج الفصاحه ح1256	7. نهج الفصاحه ح1463	8. کافى 6/510/4	9. کافى 5/508/7	10. بحارالأنوار 103/255/1