انوشه انصاری افتخار ایرانیان!

نقدی بر تعریفهای غیر منطقی نشریات و رسانه های کشور از انوشه انصاری.

گرچه خبر قدیمیه ولی ارزش خوندن رو داره.

صبح که از خواب بیدار می شوی اولین خبر روزنامه ها تو را به آسمان می برد: «یک بانوی ایرانی به عنوان اولین زن فضانورد به فضا رفت». با دیدن این خبر احساس غرور و شادی می کنی از اینکه باز هم نام ایران در جهان می درخشد.

همانطور که متن خبر را می خوانی متوجه می شوی که این سفر که 20 میلیون دلار هزینه دارد سفری تحقیقاتی نیست و انوشه انصاری میلیاردر ایرانی مقیم آمریکا به همراه دو نفر دیگر به عنوان دومین گروه گردشگران فضایی از زمین خارج می شوند. همان لحظه به یاد دوندگی های چند ماهه ات برای گرفتن وام ازدواج و زیرپا گذاشتن تمام آژانس های کاریابی برای استخدامت می افتی و مقایسه می کنی با هزینه سفر انوشه انصاری که تنها قسمت کوچکی از دارایی های اوست. به گوشه ای می روی و با خود حساب می کنی که اگر او به فضا نمی رفت با احتساب وام های یک میلیونی متداول- که با برکت پارتی حاصل می شود- می توانست ازدواج 18500 ایرانی را تسهیل کند. اگر انوشه انصاری از تصمیمش منصرف می شد، می توانست با متوسط 12 میلیون تومان برای هر نفر 1542 خانواده ایرانی را صاحبخانه کند. انوشه انصاری به فضا رفت در حالی که شاید می توانست برای 3700 نفر بیکار سرمایه پنج میلیونی فراهم کند. او در حالی زمین را ترک گفت که می توانست کمک هزینه تحصیلی حدود 925000 دانش آموز یا 185000 دانشجو را فراهم کند که شاید از بین این ها دانشمندان بزرگی به جهان معرفی می شدند. هنگامی که انوشه انصاری از جو زمین آزاد شد هزاران نفر زندانی چک در زمین منتظر آزادی خود بودند. او در حالی از فضا به زمین نگاه می کرد که اگر آن پایین بود، نه میلیون و سیصد هزار نفر می توانستند یک شب سیر بخوابند. او وقتی عازم سفر 8 روزه خود شد شاید نمی دانست که هزینه سفرش معادل درآمد 206 معلم طی 30 سال خدمت دائم است یعنی 8 روز گردش فضایی برابر با 2255700 روز انسان سازی.

به هر حال انوشه انصاری به فضا رفت و انوشه های زیادی هنوز روی زمین اند و نسبت به خیلی چیزها بی تفاوت اما نکته ای که او را متمایز از بقیه جلوه داد بزرگ کردن و تحسین این سفر و علمی جلوه دادن آن به دروغ در برخی رسانه های کشورمان بود که هیچ توجیهی نداشت.

انوشه انصاری گفته بود من به فرهنگ ایرانی علاقه دارم در حالی که آن را نمی شناخت چون در 15 سالگی از ایران خارج شده بود و نمی دانست فرهنگ ایرانی، فرهنگ سرمایه داری غرب نیست بلکه فرهنگ «بنی آدم اعضای یکدیگرند» است. انوشه انصاری با خود قرآن را به فضا برد و مظلومیت و مهجور بودن قرآن دوباره به همه ثابت شد چون هزاران سال پیش قرآن سرنیزه رفت و اکنون به فضا.

او از آن بالا خیلی چیزها را دید و خیلی ها را هم نه. او به زمین نگاه می کرد اما بچه هایی را نمی دید که چشم به آسمان دوخته اند و برای فراموشی گرسنگی شان ستاره ها را می شمارند. شاید هم سفینه حامل او را هم شمرده باشند. او مردمانی را هم ندید که چشم به آسمان دوخته اند و به دنبال سفینه او نمی گردند بلکه زیر لب زمزمه می کنند:

«و نُریدُ اَن نَمُنَّ علی الذین استُضعِفوا فی الاَرض و نجعلهُم ائِمّه و نجعلهُم الوارثین»

منبع:سایت دوستان

توضیحات تکمیلی:

البته باید عرض کنم که انوشه خان حق دارد هر طور که می خواهد از پول خودش استفاده کند و به کسی هم ربطی ندارد که ایشان به فضا می رود یا نه.بحث سر این است که اینچنین افرادی متاسفانه حتی یک بیستم ثروت عظیم خود را برای فقرا خرج نمی کنند. و عیاشی و یللی تللی خودشونو به انساندوستی ترجیح می دهند.بر فرض محال هم اگر احیانا همچین کاری کردند جز برای منم منم و کسب شهرت و تبلیغات برای کمپانیهایشان دلیل دیگری ندارد.اگر آنها حتی یک دهم پولشان رو به کمک به فقرا و فعالیتهایی از این قبیل اختصاص می دادند وضع دنیا خیلی بهتر از این می شد.مگر نه؟